Strona główna > Współpraca międzyparlamentarna > Wielostronna współpraca parlamentarna > Konferencja Przewodniczących... > Spotkania Konferencji... > Nadzwyczajna konferencja w Sztokholmie

 

hu2024eu-approved-5

AAA Drukuj

Nadzwyczajna konferencja w Sztokholmie

11-12.12.2009

PORZĄDEK DZIENNY

  1. Wystąpienie inauguracyjne Przewodniczącego parlamentu szwedzkiego Pera Westerberga
  2. Dyskusja w ramach grup roboczych
  3. Dyskusja plenarna i podsumowanie prac grup roboczych

wersja pdf

PRZYGOTOWANIE DO WEJŚCIA W ŻYCIE TRAKTATU Z LIZBONY
TRWAJĄCY PROCES *

11-12.12.2009, SZTOKHOLM

Uwagi wstępne

  1. W październiku, przewodniczący szwedzkiego Riksdagu, Per Westerberg, jako obecny przewodniczący Konferencji Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej, wystąpił z propozycją nadzwyczajnego spotkania Konferencji. Inicjatywa ta zyskała wymagane poparcie.
  2. Konferencja zebrała się w Sztokholmie 11-12 grudnia 2009 roku. W Konferencji uczestniczyli przewodniczący (lub ich przedstawiciele) z 37 izb z 27 państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Przewodniczący Parlamentu Europejskiego. W Konferencji udział wzięli również przewodniczący parlamentów trzech państw kandydujących.
  3. Temat Konferencji „Przygotowanie do wejścia w życie Traktatu z Lizbony – konsekwencje dla parlamentów narodowych oraz dla współpracy między Parlamentem Europejskim a parlamentami narodowymi” został przedstawiony przez przewodniczącego Westerberga.
  4. Następnie odbyła się nieformalna dyskusja w trzech grupach roboczych. Grupom roboczym przewodniczyli Jerzy Buzek, przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Bernard Accoyer, przewodniczący francuskiego Zgromadzenia Narodowego oraz Francis Delpérée, członek belgijskiego Senatu. Wszystkie trzy grupy robocze dyskutowały nad czterema głównymi tematami:
    • Środki i procedury zintensyfikowanej wymiany informacji i efektywnej kontroli spraw UE, szczególnie w zakresie monitorowania zasady pomocniczości, na przykład efektywne wykorzystanie IPEX i rola przedstawicieli parlamentów narodowych w Brukseli.
    • Środki i procedury dla efektywnej koordynacji spotkań międzyparlamentarnych i innych działań.
    • Przyszła rola i funkcja Konferencji Przewodniczących Parlamentów Unii Europejskiej.
    • Monitorowanie obszaru wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
  5. Obrady plenarne były otwarte dla publiczności i prasy.

Trwający proces

  1. Konsekwencje dla parlamentów narodowych i dla współpracy między Parlamentem Europejskim a parlamentami narodowymi zostaną omówione w ramach otwartej debaty, koordynowanej przez prezydencję Konferencji Przewodniczących Parlamentów UE, w której wszystkie parlamenty narodowe są zaangażowane na równych zasadach.
  2. Platformą dla tej otwartej debaty będzie forum wyznaczone na stronie IPEX.
  3. W razie konieczności mogą być zwoływane dodatkowe wideokonferencje i spotkania ad hoc.
  4. Przed Konferencją Przewodniczących 14-15 maja 2010 roku, prezydencja Konferencji przygotuje raport na temat wyników tej debaty.
  5. W ramach debaty, Konferencja zleciła prezydencji Konferencji Przewodniczących przygotowanie projektu odpowiedzi na list z dnia 1 grudnia, skierowany przez przewodniczącego i wiceprzewodniczącą Komisji do przewodniczących parlamentów narodowych.

wersja pdf

SYNTEZA DYSKUSJI *

11-12.12.2009, SZTOKHOLM

Wzmocnienie współpracy międzyparlamentarnej przewidzianej w wyniku wejścia w życie Traktu z Lizbony nie wymaga ustanawiania nowych struktur bądź instytucji. Należy wykorzystywać lub, w razie potrzeby, rozwijać istniejące fora. Ważne jest szerokie zaangażowanie w sprawy Unii Europejskiej komisji branżowych oraz komisji ds. europejskich. W tym kontekście trzeba podkreślić potrzebę elastyczności, pragmatyzmu i unikania biurokracji. Należy skupić się na tym, aby współpraca stała się łatwiejsza i bardziej elastyczna oraz na polepszeniu planowania i koordynacji. Powinniśmy również wziąć pod uwagę możliwość zastosowania nowoczesnych technologii.

Spotkania międzyparlamentarne

W Traktacie z Lizbony przewidziano specjalną rolę dla parlamentów narodowych w dziedzinie „wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości” (lub sprawiedliwości i spraw wewnętrznych - WSiSW). Ponadto, w Protokole nr 1, artykule 10, zagadnienia „wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony” zostały wyraźnie wskazane jako tematy, które mogą być dyskutowane na zorganizowanych w tym celu konferencjach międzyparlamentarnych. W związku z tym, uważa się, że intensyfikacja dialogu politycznego w tych dwóch dziedzinach polityki – WSiSW oraz WPZiB/WPBiO – jest wyjątkowo istotna. Będzie to możliwe do osiągnięcia poprzez regularne spotkania zainteresowanych komisji.

Nawiązując do WPZiB/WPBiO, zasugerowano, że spotkania COFACC i CODAC oraz wspólne spotkanie COFACC/CODAC, powinny być wykorzystane do monitorowania rozwoju tych polityk w oparciu o roczne raporty Wysokiego Przedstawiciela.

Uznano za istotne umożliwienie organizowania spotkań ad hoc na specjalne tematy, przykładowo spotkań komisji branżowych w celu przedyskutowania konkretnych problemów i projektów legislacyjnych.

Takie spotkania ad hoc nie powinny jednak zastępować spotkań komisji przygotowanych przez parlament sprawujący Prezydencję w Radzie UE.

Zwracano uwagę, że wszystkie komisje parlamentarne powinny być zaangażowane we współpracę międzyparlamentarną (oraz w monitorowanie przestrzegania zasady pomocniczości). Sprawy UE nie powinny być rozpatrywane jedynie przez komisje ds. europejskich i COSAC. Pojawiła się również propozycja, aby COSAC mogła skupiać także członków komisji branżowych.

Jedną z możliwości w tym kontekście jest organizowanie mniej lub bardziej stałego forum, angażującego przedstawicieli komisji branżowych. Jeśli tak, należy pamiętać, że parlament jest czymś więcej niż tylko „sumą swoich komisji”.

Jednocześnie trzeba zmniejszyć liczbę spotkań, a w każdym razie - nie zwiększać. To była uwaga ogólna, lecz jedna konkretna sugestia jest następująca: poza spotkaniem Konferencji Przewodniczących, w każdym półroczu należałoby organizować jedno spotkanie COSAC, jak również jedno spotkanie na temat WSiSW oraz jedno przewodniczących komisji spraw zagranicznych i obrony. Można również organizować konferencje ad hoc na tematy dyskutowane aktualnie w UE, ale nie więcej niż jedną w półroczu.

Często wspomina się o możliwości korzystania z nowoczesnych technologii i wideokonferencji w celu uniknięcia zbyt dużej ilości spotkań.

Częstotliwość spotkań Konferencji Przewodniczących i koordynacja

Jeśli chodzi o częstotliwość spotkań Konferencji Przewodniczących (KPPUE) zasugerowano, aby odbywały się one częściej, np. dwa razy do roku, przynajmniej w okresie przejściowym w ciągu następnego roku lub dwóch lat. Z drugiej strony podkreślano, że wystarczy jedno spotkanie KPPUE w roku.

Zwracano uwagę, że KPPUE powinna skupiać się na najważniejszych zadaniach oraz podkreślać polityczną rolę Konferencji. W odpowiedzi zauważono, że wielu przewodniczących parlamentów miałoby problemy z przyjęciem bardziej politycznego podejścia.

Istnieje potrzeba, aby KPPUE objęła wiodącą rolę w koordynacji działalności międzyparlamentarnej. Uczestnicy spotkania przedstawiali różne propozycje w tym zakresie:

  • KPPUE powinna zapewnić koordynację poprzez jedno lub dwa spotkania w roku. KPPUE powinna przyjąć, z wyprzedzeniem, roczny kalendarz wydarzeń międzyparlamentarnych,
  • przewodniczący powinni wziąć na siebie odpowiedzialność za planowanie z 18–24-miesięcznym wyprzedzeniem, a COSAC mógłby, w tych ramach, koordynować działania,
  • KPPUE powinna wskazywać problemy priorytetowe dla współpracy międzyparlamentarnej,
  • przewodniczący tria (lub trojki) Prezydencji powinni koordynować 18-miesięczny program we współpracy z Parlamentem Europejskim,
  • Trojka KPPUE ma istotne zadanie identyfikacji problemów dyskutowanych aktualnie w UE.

Powinien istnieć jeden program współpracy międzyparlamentarnej, w którym zostałyby zawarte działania Parlamentu Europejskiego.

Kwestie dotyczące zasady pomocniczości

Odnośnie do kontroli zasady pomocniczości, wiele parlamentów narodowych odegrało aktywną rolę jeszcze przed wejście w życie Traktatu z Lizbony. Dla tych parlamentów, nowym aspektem jest możliwość przedstawienia swoich uwag bezpośrednio Komisji.

Należy stworzyć mechanizm współpracy w zakresie kontroli zasady pomocniczości, unikając jednocześnie nadmiernej biurokratyzacji. Ponadto, parlamenty narodowe powinny mówić w tych sprawach jednym głosem, aby uwagi dotyczące zasady pomocniczości były traktowane poważnie przez instytucje UE.

Sugerowano, że COSAC powinna być wykorzystywane do kontroli zasady pomocniczości oraz, że ma ona istotne zadanie zapewnienia, aby kwestie związane z przestrzeganiem zasady pomocniczości były traktowane poważnie we wszystkich naszych parlamentach.

Istnieją obawy związane z brakiem procedur monitorowania zasady pomocniczości na późniejszych etapach negocjacji. Ponadto, nie jest jasne, czy zmodyfikowane projekty będą poddawane kontroli co do zasady pomocniczości w trakcie okresu przejściowego.

Protokół nie zawiera precyzyjnej definicji pomocniczości. Sugerowano, że taka definicja powinna zostać przedyskutowana. Jeśli tak, w liście do Komisji można przedstawić, jak parlamenty narodowe postrzegają koncepcję pomocniczości.

Wymiana informacji

Należy wykorzystać istniejące struktury oraz unikać tworzenia nowych. IPEX jest uznawany za główny kanał wymiany informacji, wymaga jednak dalszego udoskonalania: parlamenty narodowe powinny regularnie przekazywać informacje do IPEX, w tym streszczenia w języku angielskim i francuskim. Ponadto, należy usprawnić przekazywanie dokumentów i metadanych do IPEX z Komisji oraz Rady.

W zakresie wymiany informacji należy rozważyć możliwość rozwijania roli przedstawicieli parlamentów narodowych w Brukseli. Jednym z obszarów współpracy mogłaby być wymiana informacji na temat monitorowania przestrzegania zasady pomocniczości - poprzez przedstawicieli parlamentów w Brukseli można stworzyć system „wczesnego ostrzegania” na etapie poprzedzającym przekazanie informacji do IPEX.

Zauważono potrzebę bardziej osobistych kontaktów pomiędzy członkami parlamentów oraz zaangażowania członków komisji branżowych i intensyfikacji ich wzajemnych kontaktów. W tym kontekście zasugerowano, że współpraca między sprawozdawcami komisji byłaby szczególnie pożyteczna.

Biorąc pod uwagę, że możliwości organizowania dodatkowych spotkań międzyparlamentarnych są bardzo ograniczone oraz, że takie spotkania mogą nie być najlepszą formułą dla szybkich i nieformalnych dyskusji, pożądane są elastyczność i pragmatyzm. Jak najszerzej powinny być wykorzystywane nowe technologie komunikacyjne.


wersja pdf

LIST PRZEWODNICZĄCEGO RIKSDAGU PERA WESTERBERGA DO PRZEWODNICZĄCEGO KOMISJI EUROPEJSKIEJ JOSÉ MANUELA BARROSO I WICEPRZEWODNICZĄCEJ MARGOT WALLSTRÖM *

Sztokholm, 17 grudnia 2009

Szanowny Panie Przewodniczący,
Szanowna Pani Wiceprzewodnicząca,

Przygotowanie do wejścia w życie Traktatu z Lizbony – konsekwencje dla parlamentów narodowych oraz dla współpracy między Parlamentem Europejskim a parlamentami narodowymi
, było tematem nadzwyczajnego spotkania Konferencji Przewodniczących Parlamentów UE, które odbyło się w Sztokholmie 11-12 grudnia 2009 roku.

Celem spotkania było zainicjowanie dalszej dyskusji na temat współpracy międzyparlamentarnej w świetle Traktatu z Lizbony, poprzez wyznaczenie priorytetów, którymi należy się zająć oraz ustanowienie ciągłego procesu działań tym obszarze.

W Konferencji uczestniczyli przewodniczący (lub ich przedstawiciele) z 37 izb z 27 państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Przewodniczący Parlamentu Europejskiego. W spotkaniu wzięli również udział przewodniczący parlamentów trzech państw kandydujących.

W tym kontekście, przyjęliśmy z zadowoleniem Państwa list do parlamentów narodowych z dnia 1 grudnia. List ten zawierał cenne informacje na temat postrzegania przez Komisję komunikacji z parlamentami narodowymi oraz tego, jak Komisja przygotowuje się do wdrożenia środków niezbędnych dla implementacji nowych postanowień Traktatu z Lizbony, odnoszących się do naszych parlamentów.

Nie pretendując do zastąpienia indywidualnych odpowiedzi poszczególnych przewodniczących, jako obecny przewodniczący Konferencji Przewodniczących Parlamentów UE, chciałbym wykonać powierzone mi zadanie odpowiedzi na Państwa list, aby wyrazić wdzięczność parlamentów narodowych za podjęte już przez Komisję, oraz przez Państwa osobiście, inicjatywy i wysiłki, mające na celu polepszenie dialogu politycznego między Państwa instytucją a parlamentami narodowymi.

Biorąc pod uwagę nową rolę parlamentów narodowych przewidzianą w Traktacie z Lizbony, przewodniczący podkreślali podczas Konferencji, że chociaż kontrola przestrzegania zasady pomocniczości jest ważnym nowym instrumentem, to nie zmniejszy się waga ogólnej kontroli spraw UE, która była do tej pory prowadzona przez parlamenty narodowe.

Ponadto, nie można pominąć innych postanowień Traktatu z Lizbony odnoszących się do parlamentów narodowych. Jednym z przykładów jest monitorowanie WSiSW. Przewodniczący przyjęliby z zadowoleniem wymianę poglądów z Komisją na ten temat.

Parlamenty narodowe będą teraz badać swoje nowe zadania i możliwości, w celu wyciągnięcia wniosków na najbliższym (zwyczajnym) spotkaniu Konferencji Przewodniczących Parlamentów UE, którą będę miał zaszczyt gościć w Sztokholmie 14-15 maja 2010 roku. Mamy nadzieję na kontynuowanie dobrych stosunków w ramach tego procesu, również z nową Komisją.

Z poważaniem,

Per Westerberg
Przewodniczący Riksdagu


* Tłumaczenie Ośrodka Informacji i Dokumentacji Europejskiej (OIDE)

wróć do góry